no comments

Δηλαδή, για να καταλάβω...

Καλημέρα,
μετά από πολλυ τρέξιμο σε διάφορα, επιστρέφω με πολύ κακή διάθεση...

Αναρωτιέμαι,
δεν αξίζει (άξιζε, γα την ακρίβεια) τον κόπο, δηλαδή το κόστος, 1000 ή 2000 φύλακες ή όσοι απαιτούνται και λίγο περισσότεροι για ασφάλεια, να φυλάνε το τελευταίο δάσος της Αθήνας για 3-4 μήνες κάθε χρόνο;
Μάλλον όχι απ' ότι φαίνεται, γιατί κοστίζει.., ...δεν υπάρχει Budget, ...υπάρχουν ελλείματα ...κλπ κουτόχορτα που ταίζουν τον κόσμο αυτοί που μπορούν να του παρουσιάσουν μια κατάσταση όπως θέλουν.
Ζούμε σε μία χώρα, όπου ο διευθύνων σύμβουλος μιάς εταιρείας της οποίας το management έχει το δημόσιο που είναι και ο κύριος μέτοχος της , παίρνει μια τεράστια αύξηση ΚΑΙ bonus
τη στιγμή που τα κέρδη της παρουσιάζουν κάμψη.
Επίσης τις περισσότερες φορές που ανοίγει το στόμα του , η μετοχή του οργανισμού που διευθύνει (θυμίζω ο κύριος μέτοχος είναι το δημόσιο, δηλαδή εμείς) τρώει σφαλιάρα.
Αλλά παίρνει αύξηση και bonus.
Λοιπόν σε αυτή τη χώρα θεωρείται σπατάλη να φυλλάξουμε τα δάση μας.

Την Τετάρτη το βράδυ είχα ανέβει στην Πάρνηθα για να οδηγήσω ακούγοντας μουσική και να δροσιστώ.
Χθές το βράσυ από την Κιφησιά έβλεπα κόκκινη να φλέγεται την κορυφογραμμή της.
Δέθηκε το στομάχι μου.
Δεν έκλαψα, όπως είχα κλάψει όταν έβλεπα έτσι την Πεντέλη, τότε που κάηκε ολόκληρη.
Ισως επειδή με το δάσος της Πεντέλης είχα άλλη σχέση.
Αλλά εξοργίστηκα. Εξοργίστηκα ακούγοντας τις δικαιολογίες.
Πολές φωτιές μαζί, υπεράνθρωπες προσπάθειες, κλπ.
Η υπεράνθρωπη προσπάθεια αποτελεί τιμή για αυτόν που την καταβάλει, αλλά όνειδος γιά αυτόν που έχει την ευθύνη του σχεδιάσμού.
Πόσα χρόνια τώρα γίνεται αυτό; Κάθε χρόνο! Μέχρι να μη μείνει τίποτα!
Είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν 2-3 φωτιές αλλά όχι 100 μαζί.
Αλλά κάθε χρόνο είναι 100 φωτιές μαζί. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Αυτοί είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάτι άλλο, αλλά όχι την πραγματικότητα.
Και βγαίνουν στα ΜΜΕ και μας το λένε.
Για να τους λυπηθούμε! Για τους πολιτικούς μιλάω.
Κατά κάποιο τρόπο τους λυπάμαι. Είχαν την τύχη να γεννηθούν άνθρωποι, αλλά μεταλλάχθηκαν σε ζώα.
Στοιχειώδης ευφυία και στοιχειώδες ενδιαφέρον για τα κοινά αν υπήρχαν, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα!

Το παρακάτω τραγούδι, εκτός του ότι ταιριάζει άψογα, είναι ένα αριστούργημα.
Πάρτε το ως δωράκι
Evening over rooftops

Χρόνος...ήρθαμε στη ζωή με μονάχα αυτόν στις αποσκευές μας

So you run and you run
to catch up with the sun
but it's sinking
Racing around
to come up behind you again.
The sun is the same
in a relative way
but you're older,
Shorter of breath
and one day closer to death

Δύο super τραγούδια για σήμερα

a change

Το blog άλλαξε επικεφαλλίδα, η νέα αντλεί την έμπνευσή της από τις ίδιες πηγές που την αντλεί η σχεδίαση των χαρτονομισμάτων του Ευρώ. Οι πόρτες και οι γέφυρες είναι θεμελιώδη σύμβολα της επικοινωνίας. Η παραπάνω φωτό , τραβηγμένη κάτω από τους ήχους ορχήστρας που έπαιζε κλασσική μουσική, σε μιά απίθανη γλυκιά βραδυά της αρχής της περιόδου των λευκών νυχτών, δείχνει κάτι που είναι πόρτα και γέφυρα μαζί. Είναι πόρτα για τα πλοία και γέφυρα για ότι επίγειο. Λειτουργει δε όταν λιώνουν οι πάγοι, το χειμώνα είναι μόνο γέφυρα. Αψογο σύμβολο. Στην πραγματικότητα είναι κομάτι ενός δρόμου, ανάλογο σε φάρδος με την Κηφισίας, το οποίο σηκώνεται (με όλη την υποδομή -φώτα, traffic lights, etc- η οποία συνεχίζει να δουλεύει) για να περάσουν τα πλοία. Η Αγία Πετρούπολη (x-Leningrad) έχει πολλές τέτοιες γέφυρες και εκατοντάδες άλλες, απλές, που ενώνουν τα κομάτια της γής τα κομένα από τα ποτάμια του δέλτα του Νέβα. Την ίδια την πόλη, είχε αποκαλέσει ο ιδρυτής της,ο Μέγας Πέτρος, ώς την πόρτα της Ρωσίας προς την Δύση. Πόρτες και γέφυρες δηλαδή!

Το πιό cool μέρος στον κόσμο

Από τον Απρίλιο, το πιό cool μέρος στόν κόσμο, και όταν λέμε κόσμο, εννοούμε το σύμπαν όλο:)
βρίσκεται στα σύνορα Ελβετίας - Γαλλίας και είναι ο νέος super επιταχυντής στοιχειωδών σωματιδίων του Ευρωπαϊκού κέντρου πυρηνικής έρευνας, γνωστός σαν LCH, ο οποίος ψύχεται στους -271C μόλις 2 βαθμούς πάνω από το απόλυτο 0.

Κοινή λογική

Χθες μου είπε κάποιος τη γνωστή αστεία φράση:
"Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι κανένα".
και επειδή είχα κέφια, -όταν έχω κέφια δεν συζητάω κουταμάρες επί του θέματος-
του είπα "και γιατί να εμπιστευτώ εσένα;" Δεν το κατάλαβε,
και μου απάντησε πως δεν έχουμε κάποιο transaction μεταξύ μας που να απαιτεί εμπιστοσύνη σχετικού είδους με την προηγούμενη κουβέντα μας.
Μετά του το εξήγησα, ...του λέω με συμβουλεύεις να μην εμπιστεύομαι κανένα, αλλά αν ακούσω την συμβουλή σου δεν πρέπει να εμπιστευτώ ούτε εσένα (που μου λές να μην εμπιστεύομαι κανένα). ...και δεν χαμογέλασε, τουλάχιστον από το εγγενές humor του παραδόξου.
Τελικά πιστεύω ότι σε μερικούς ανθρώπους δεν έχει "δοθεί η χάρη" του να καταλαβαίνουν.

?

Τους αναγνωρίσατε;
Τι λέτε,
θα ταίριαζαν σαν ζευγάρι;

Maths

Θα βάλω ένα σχετικά δύσκολο προβληματάκι,
που απευθύνεται σε περιορισμένο κοινό,
...υποσύνολο του ήδη περιορισμένου κοινού
που διαβάζει αυτό το Blog:)

Alors,






Ενας Βασηλιάς (ο Β) έχει δύο συμβούλους και θέλει να τσεκάρει την ικανότητά τους στα μαθηματικά.
Τους λέει λοιπόν.
Εχω δύο αριθμούς, φυσικούς, με άθροισμα μικρότερο του 60.
Στον έναν θα πω το άθροισμα και στον άλλο το γινόμενο.
Θα τοι σκεφτήτε για λίγο μόνοι σας,
και θα μου πείτε τους αριθμούς.

Εννοείται ότι οι σύμβουλοι δεν επικοινωνούν , γιατί αλλιώς
θα μιλάγαμε για ιστορία με παιδιά του δημοτικού.

Ερχονται λοιπόν μετά από λίγο και αυτός που ξέρει το γινόμενο, (ο Γ) λέει
Γ:Δεν γνωρίζω τους αριθμούς.
Τότε αυτός που ξέρει το άθροισμα (ο Α) απαντά
Α:Τό ξέρω ότι δεν τους ξέρεις, αλλα΄ούτε εγώ τους ξέρω.
Αμέσως αυτός που ξέρει το γινόμενο λέει
Γ:Τότε εγώ τους βρήκα.
Και αυτός που ξέρει το άθροισμα απαντά
Α:Τότε και γώ τους βρήκα.

Υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι αριθμών (με άθροισμα <60) που να μπορεί να ικανοποιήσει τον παραπάνω διάλογο. Θα τους βρει κανείς?

Παρασκευή, τι ωραία...

Μερικές φορές, ευτυχώς σχετικά σπάνια, περιμένω πως και πως, να έρθει η Παρασκευή. Πολύς κόσμος επίσης, ...όπως τα παιδιά στο σχολείο. Όταν αυτό είναι υποσυνείδητο, γλυτώνω από τον εαυτό μου. Όταν όμως το αντιλλαμβάνομαι, είναι σκέτη κατάθλιψη. Λές: Πόσο Looser πρέπει να είσαι για να παρακαλάς να περάσουν τα 5/7 του χρόνου σου χωρίς να το καταλλάβεις, να θές να τον πετάξεις στα σκουπίδια τον χρόνο σου.

Τώρα, που θα θέλατε να είστε;

Κάθε φορά που απαντώ, στον εαυτό μου, την ερώτηση "που θα ήθελα να είμαι τώρα"΄, με κάτι άλλο από το "εδώ που είμαι", νιώθω ότι κάτι πάει στραβά... (Γιατί μετά έρχεται δεύτερη ερώτηση, πιό σκληρή:γιατί δεν πας λοιπόν;)
Εγώ τώρα, λοιπόν θα ήθελα να πίνω ένα διπλό εσπρέσο στο Abrikossov cafe στην Nevsky της Αγίας Πετρούπολης, της πιό όμορφης πόλης του κόσμου για τα γούστα μου.

Εσείς που θα θέλατε να είστε τώρα ;

ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ

Σαν σήμερα το 2002 έφυγε η Μαλβίνα Κάραλη.

Θα την θυμόμαστε πάντα ,
για την απαράμιλλη ποιότητά της,
για την αίσθηση του wholeness που εξέπεμπε,
για το αστραφτερό μυαλό της,
για την γεμάτη ικανότητα να νιώθει, ψυχή της
γιατί ήταν όμορφη.

Ας την ακούσουμε:
"Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα - φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα «πίσω μου σ' έχω σατανά».
Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταπωδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και «ωραία», όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη."

Man and Woman Contemplating the Moon

Caspar David Friedrich , 1824



Πολύ όμορφο από μόνο του,
αποτελει και την πηγή έμπνευσης του "περιμένοντας τον Γκοντό", επίσης.

Μπροστά στο Νόμο.

Σαν χθές πέθανε ο Franz Kafka.
Θυμάμαι το πρώτο έργο του που διάβασα, ήταν "η δίκη" και διαβάζοντάς το, ένιωσα ότι έφαγα μια μπουνιά στο πρόσωπο.
Τελικά ,μάλλον, ο Πύργος μου αρέσει ακόμα περισσότερο.
Το παρακάτω απόσπασμα , (η παραβολή του Ιερέα) από την Δίκη, είναι μνημειώδες,
χάνει όμως πολύ από την ατμόσφαιρά του όντας out of context όταν διαβάζεται μόνο του.
Εχουν προταθεί πολλές ερμηνίες για τα γραπτά του Κάφκα, οι περισσότερες διαθέτουν κάποια
αλήθεια, όμως νομίζω ότι ο Κάφκα πρέπει να διαβάζεται με απόλυτη και ανευ όρων παράδοση στην ιστορία που διηγείται και χωρίς τον περιορισμό των όποιων ερμηνιών.

"Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός
και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα
να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει
αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Μα η πύλη είναι ανοιχτή
όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοι-
τάξει μέσα από την πύλη. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελάει και λέ-
ει: «Αν τόσο σε σκανδαλίζει η πύλη, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απα-
γόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο έσχατος απ' όλους
τους θυρωρούς. Από αίθουσα σε αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυ-
νατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου ούτ' εγώ καλά-καλά μπορώ να την αντέ-
ξω». Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να
'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέφτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προ-
σεχτικά τον θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, με τη μεγάλη σουβλε-
ρή του μύτη, με τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει πως
είναι καλύτερα να περιμένει μέχρι να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του
δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πύλη. Εκεί δα κάθεται μέ-
ρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει και κου-
ράζει τον θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρές ερω-
τήσεις, τον ρωτάει για τον τόπο του και για πολλά άλλα. Μα οι ερωτήσεις του εί-
ναι αδιάφορες, όπως αυτές που κάνουν οι μεγαλοκύριοι και στο τέλος του λέει
πάντα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν κα-
λά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, τα ξοδεύει όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε,
για να εξαγοράσει τον θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται βέβαια όλα κι έπειτα λέει: «Τα
δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα». Όλα αυτά τα
πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό αδιάκοπα. Απολησμονάει τους
άλλους θυρωρούς κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να
μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή του τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρα-
τημό και δυνατά, αργότερα, όσο γερνάει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να ξεμω-
ραίνεται και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους
του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν'
αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. Τέλος, εξασθενίζει το φως του και δεν ξέρει αν
γύρω του στ’ αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μοναχά τα μάτια του τον απατούν. Ωστό-
σο, τώρα διακρίνει μέσα στο σκοτάδι μια λάμψη, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα
από του νόμου την πύλη. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατό του σμί-
γουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ερώτημα, που ποτέ ως τα τώρα δεν είχε
βάλει στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο
κορμί του. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί ο άνθρωπος έχει
πολύ μαζέψει. «Τι θες ακόμα να μάθεις;» ρωτάει ο θυρωρός, «είσαι αχόρταγος...».
«Όλοι αγωνίζονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς γίνεται να μην έχει ζητή-
σει όλα αυτά τα χρόνια κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώ-
θει πως ο άνθρωπος είναι πια στο τέλος του κι επειδή χάνεται η ακοή του, φωνά-
ζει στ’ αυτί του μ’ όλη τη δύναμη της φωνής του για να τον ακούσει: «Κανένας
άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορι-
σμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω"

F. Kafka απόσπασμα από τη Δίκη.

Fashiston Police

Προσοχή!
Μην τα φοράτε!
Είναι demode και θα συλληφθείτε από την Greek Fashi..on Police.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

24/7 mobile webcast

JustIn.TV

Στήν αρχή είχαμε τις online webcams με πρώτη γνωστή, κάποια Jenny που έδειχνε online στιγμές από τη ζωή της. Ακολούθησαν χιλιάδες, και τελικά,το πράγμα βρήκε εφαρμογή σε τηλεδιασκέψεις, στην βιομηχανία του porno, σε εφαρμογές security κλπ. Δεν είναι όμως πλέον κάτι το "επαναστατικό". Τώρα κάποιος web designer σκέφτηκε ότι το πράγμα παίρνει κι άλλο. Αντί η camera να είναι fixed, μπορεί να είναι mobile και να την έχεις πάνω σου. Ετσι λοιπόν κάνει cast όλη του τη ζωή. Το "εμπορικό" της ιδέας δεν βρίσκεται μόνο στο προφανές (δημοσιότητα-επισκεψιμότητα) αλλά και στην ανάπτυξη της πλατφόρμας που το επιτρέπει (το 24/7 mobile casting).
Είναι τόσο σημαντικό, κάτι που σαν ιδέα και σαν δυνατότητα υπήρχε στην μετά 3G-κινητή τηλεφωνία???
Μάλλον όχι λέω, αλλά μου κάνει εντύπωση που ο πολύς Paul Graham, όσοι ασχολούνατι με την πληροφορική (θα έπρεπε να) τον ξέρουν, χρηματοδότησε το εγχείρημα.

Quality Without A Name

Υπάρχει μια κεντρική ποιότητα που είναι το βασικό κριτήριο της ζωής και του πνεύματος ενός ανθρώπου, μιας πόλης ένός κτηρίου, ή της άγριας φύσης. Αυτή η ποιότητα είναι αντικειμενική είναι ακριβής, αλλά δεν μπορεί να ονομαστεί. Η αναζήτηση μας σχετικά με αυτήν την ποιότητα, στη ζωή μας, είναι η κεντρική αναζήτηση ενός προσώπου, είναι το επίκεντρο της ιστορίας οποιουδήποτε προσώπου. Είναι η αναζήτηση εκείνων των στιγμών και καταστάσεων όπου νιώθουμε πιό ζωντανοί.
Christopher Alexander

Δημοσκόπηση

Μετά από πρόσφατη δημοσκόπηση στην Ισπανία, ο τρέχων βασηλιάς Χουάν Κάρολος αναδείχθηκε ως η σημαντικότερη μορφή της Ισπανικής ιστορίας. Τι να πρωτοπεί κανείς για την ιστορία της Ισπανίας και τις μεγαλειώδεις μορφές που πρωταγωνήστησαν σε αυτή. . Εγώ θα θυμηθώ μόνο πως ο (πανεπιστημιακός, συγγραφέας, φιλόσοφος) Ortega Y Gasset υπήρξε υπουργός της.

Jose Ortega y Gasset


Ανάλογη "πνευματικότητα" επικρατεί βέβαια σε όλο τον κόσμο σήμερα
Τι φταίει? Τα μέσα ενημέρωσης? που αποχαυνώνουν τον κόσμο? που μας δείχνουν reality κλπ? Δεν νομίζω. ..
Η στάση ζωής είναι ευθύνη του καθενός.

Το φιλοσοφικό πιστεύω του K Jaspers

...όπως το συνοψίζει ο X. Tilliette.
(Μετάφραση Χ. Μαλεβίτση)

Πιστεύω στην δυνατότητα της υπόστασης, πιστεύω πως η ελευθερία εδόθη η ίδια στον εαυτό της για να πραγματοποιείται ελευθέρως, πιστεύω στη συνείδηση, η οποία δεν τελεί υπό τους όρους του κόσμου, και στην ανεξάρτητη υπό τους όρους του κόσμου δράση μου. Πιστεύω στην ανεπίστροφη ιστορικότητα και δεν μπορώ να εγκαταλείψω την εκκλησία όπου εντός της γεννήθηκα, την πατρίδα που είναι το λίκνο μου, την παράδοση που με φώτισε και με έθρεψε. Πιστεύω στο ριζικό κακό και ανεπανόρθωτο Αμάρτημα, στο ότι ο άνθρωπος είναι θανάσιμα πληγωμένος, στην αναγκαιότητα της αποτυχίας. Πιστεύω στην αλήθεια του άλλου, στην προαγωγή της παρουσίας του άλλου, πιστεύω στην επικοινωνία , πιστεύω στο απραγματοποίητο βασίλειο των πνευμάτων και των υποστάσεων, πιστεύω στην δυνατή αθανασία, πιστεύω στην υπέρβαση και πως αυτή μου μιλάει μέσω σημάτων, πιστεύω στο Λόγο, πιστεύω στον άνθρωπο, στο άνοιγμα των δυνατοτήτων του ανθρώπου. Πιστεύω στο Ένα, πιστεύω πως υπάρχει μία Αλήθεια και πως η αλήθεια είναι ανεπανόρθωτα διχασμένη, πως πουθενά και ποτέ δεν υπάρχει η Αλήθεια μέσα στο χρόνο. Πιστεύω πως η επικοινωνία είναι η αλήθεια και πως αληθινό είναι αυτό που μας ενώνει και πως αυτό που μας ενώνει είναι η αλήθεια. Πιστεύω στη γλώσσα των σημάτων και στην ανεικόνιστη θεότητα. Δεν θα πας πέρα από τα όριά σου, δεν θα υπερβείς το πεπερασμένο της ανθρωπινότητάς σου με τη γοητεία μιας καθολικής γνώσης. Δεν θα εγκαταλείψεις ποτέ την αλήθεια σου, θα αγωνιστείς και θα πεθάνεις για αυτήν, αλλά θα σεβαστείς με πάθος την αλήθεια του άλλου. Δεν θα ποιήσεις ομοιώματα του Θεού σου, αλλά θα ακούς την πολλαπλή γλώσσα των σημάτων. Δεν θα αφήσεις τον εαυτό σου να χωριστεί από την Υπέρβαση.

Ακατάλληλες οι ταινίες με καπνιστές

Αντιγράφω από την Ναυτεμπορική:
O Οργανισμός Motion Picture Association of America αποφάσισε να συμπεριλάβει το κάπνισμα ανάμεσα στα κριτήρια με τα οποία χαρακτηρίζει τις ταινίες (κατάλληλη, ακατάλληλη κ.λπ.). Το μέτρο δεν έχει αναδρομική ισχύ και αφορά τις ταινίες για όλη την οικογένεια - και μια ταινία για την οικογένεια δεν μπορεί να δείχνει ηθοποιούς να καπνίζουν.

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Να βλέπουν (στην πραγματικότητα) πως βομβαρδίζουν άλλες χώρες όπως τη Σερβία το Ιράκ κλπ είναι ΟΚ.
Στις ταινίες όμως είναι κακό να βλέπουν ανθρώπους να καπνίζουν.
Θα μπορούσε να είναι σουρεαλισμός... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ!
Και δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πια μακρυά μας, όπως είχε συνηθήσει ιστορικά να τους αισθάνεται η Ευρώπη. Λόγω παγκοσμιοποίησης, τεχνολογίας και τεχνολογικής τους υπεροχής, είναι δίπλα μας, ...από πάνω μας για την ακρίβεια.

Το pattern της συλλογικής συμπεριφοράς τους είναι ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟΥ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΟΥ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΩΝ ΑΡΧΩΝ ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΟΚΟΙΟΥΣ ΤΟΥ.

Drole de sergent

Εμπρός, είπε ο στρατηγός. Η πότρα άνοιξε και μπήκε ένας λοχίας. Φορούσε μια σκισμένη και λερωμένη στολή, ιδαίτερα στο στήθος όπου ήταν γεμάτη από ξερό αίμα.
- Λοχίας πεζικού ... αναφέρθηκε, καθώς κινήθηκε πρός το μέρος του στρατηγού. Τό περπάτημά του ήταν, θα έλεγε κάποιος, ανάλαφρο και το πρόσωπό του είχε την έκφραση του πόνου και της γαλήνης που έχουν οι άνθρωποι που γι’αυτούς τελείωσαν όλα, αλλά υπάρχουν και άλλα για να γίνουν. Μια απόλυτα σταθερή έκφραση.
- Είσαι χτυπημένος λοχία, περίμενε να φωνάξω έναν νοσοκόμο να σε μεταφέρει στο νοσοκομείο.
- Δεν είμαι χτυπημένος στρατηγέ με την έννοια που το λέτε. Ημουν κάποτε γιά ένα δευτερόλεπτο, όταν με βρήκε αυτή η σφαίρα στο στήθος και με σκότωσε. Τώρα είμαι νεκρός.
- Νεκρός; Και πώς βρίσκεσαι εδώ; Δεν ακολουθήθηκε μήπως η σωστή διαδικασία;
- Ψάχνω να βρώ έναν λόχο για να καταταγώ κύριε. Στον δικό μου σκοτώθηκαν όλοι και τώρα βρίσκονται μαζί με τους άλλους νεκρούς. Οσον αφορά τη διαδικασία που λέτε, δεν φταίει αυτή. Το λάθος έγινε πρίν. Οπως μου εξηγήθηκε όταν επιχείρησα να περάσω με τους άλλους νεκρούς, περίμεναν κάποιον με το δικό μου όνομα αλλά χτυπημένο στην πλάτη. Δεν μπορούν να με δεχτούν, ξέρετε αυτά είναι πολύ σημαντικά πράγματα γι αυτούς. - Και πώς χτυπήθηκες στο στήθος, νόμιζα πως αυτά τα πράγματα είναι εντελώς καθορισμένα.
- Ετρεχα καθώς οπισθοχωρούσαμε, φοβισμένος. Εκεί βρίσκονται όλα, αυτοί περίμεναν έναν δειλό χτυπημένο στην πλάτη. Ομως κάποια στιγμή έστριψα λοξά το κεφάλι μου πρός τα πίσω και τον είδα να με σημαδεύει. Ο χρόνος σταμάτησε, μπορώ να πώ πως είδα τη σφαίρα να φεύγει από το όπλο. Με είχε ήδη πυροβολήσει. Αυτός εν ονόματι πολλών, μάλλον όλων. Το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να γυρίσω και να με βρεί στο στήθος. Και να φανταστείτε πως το έκανα για να μπορέσει να ακολουθηθεί η σωστή διαδικασία. Στα μέρη μου δεν θάβουν τους δειλούς, στρατηγέ.
- Δεν μπορώ να σε δεχθώ εδώ, δεν είναι σωστό να απαντάει κάποιος στο προσκλητήριο των νεκρών το βράδυ, αλλά η ιστορία σου είναι πολύ παράξενη. Πως μπόρεσες να αλλάξεις το πεπρωμένο σου; Το πρόσωπο του λοχία έδειξε να κινείται σε κάτι που μοιάζει με χαμόγελο, διατηρώντας όμως την προηγούμενη έκφρασή του. -Το αντίθετο συνέβη. Δεν μπόρεσα να γλυτώσω από αυτό. Στα μέρη μου όπως σας είπα δεν θάβουν τους δειλούς, τους χτυπημένους στην πλάτη. Πάλι στα ίδια θα βρισκόμουν. Το ότι πρόλαβα να γυρίσω το στήθος μου δεν βοήθησε σε τίποτα. Το πεπρωμένο μου είναι να γυρίζω νεκρός από στρατόπεδο σε στρατόπεδο ζητώντας να με δεχθούν.

Statistics

"People who read Cosmopolitan magazine are very different from those who do not."

- Donald Berry, Statistics: A Bayesian Perspective

Landscape

Ηταν κάποια στιγμή, μπορεί να είναι και τώρα κοντά , δεν θυμάμαι καλά γιατί δεν έδινα πολλή σημασία, κάποια στιγμή έδωσα λίγη παραπάνω από όση έδινα πρίν, ή από όση θα δίνω αργότερα, αντιλήφθηκα λοιπόν τον εαυτό μου, αν και εδώ δεν πρόκειται ακριβώς περί αντιλήψεως, τέλος πάντων τον εαυτό μου λοιπόν να περπατάει προς την κορυφή ενός βουνού, ενίοτε να σκαρφαλώνει, υπέθεσα λοιπόν πως και πρίν αυτό θα έκανα, αφού ποτέ δεν παρατήρησα μια σημαντική αλλαγή σ’ αυτό που κάνω και πώς μάλλον αυτό θα κάνω και στη συνέχεια.
Ενα βουνό με βράχια και λίγους θάμνους και μερικά αγκάθια, όχι πολλά.
Είπα κορυφή αλλά δεν είναι παρά ένα υψωματάκι το οποίο κρύβει το αμέσως επόμενο, λίγο ψηλότερο, το οποίο αποκαλύπτεται μόλις φτάσω στο αμέσως προηγούμενο. Συνέχεια το ίδιο πράγμα, έτσι ώστε να νομίζεις πως πάντα πλησιάζεις. Πάντα πλησίαζα λοιπόν ή πάντα πλησιάζω, πιό σωστά, ή πάντα θα πλησιάζω, το ίδιο είναι. Αρα καλά πάνε τα πράγματα, κι όταν πεθάνω κάπου κοντά θα βρίσκομαι, μόνο που δεν ξέρω που ακριβώς. Τα έχω όλα μπροστά μου λοιπόν, το πρίν και το μετά και το τέλος, ένα περίεργο μίγμα, μου το δώσανε δεν θυμάμαι πότε. Ηταν για να ξέρω τι μου γίνεται, αλλά μάλλον κάτι πήγε λάθος με την αναλογία, κάτι έπεσε λιγότερο ή περισσότερο, μάλλον περισσότερο και τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ισως η συνταγή να περιελάμβανε και άλλα πράγματα δευτερεύουσας σημασίας, μα εδώ δεν μας ενδιαφέρουν τα δευτερεύοντα, ίσως κάποτε να μας ενδιέφεραν και να μην μας ενδιαφέρουν πιά επειδή τα ξεχάσαμε, αλλά τότε θα τα θυμηθούμε πάλι σίγουρα. Οχι βέβαια πώς θα τα θυμηθούμε μόνοι μας, αυτο δεν γίνεται γιατί τα ξεχάσαμε αλλά θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας γρήγορα αφού τα είχαμε βρεί και πίσω μας. Αλλά μπορεί να μην τα είχαμε βρεί ποτέ οπότε δεν θα τα θυμηθούμε και ποτέ. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, όχι, μάλλον πάντα ξέρεις, τέλος πάντων είτε έτσι είτε αλλιώς δεν υπάρχει διαφορά. Διαφορά θα υπήρχε αν μπορούσαμε να μάθουμε κάτι που δεν ξέρουμε. Πολύ ασχοληθήκαμε με τα δευτερεύοντα και στο τέλος θα πάψουν να είναι τέτοια, και θα μπλέξουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Προχωράω λοιπόν. Σε λίγο θα φτάσω, μα αμέσως θα δώ την πιό ψηλη κορυφή, αν μπορούμε να πούμε έτσι αυτό το μέρος που εξήγησα πιό πρίν πώς είναι, μάλλον γιά λόφος μοιάζει περισσότερο, και θα είμαι τότε πιό μακρυά από την κορυφή από ότι είμαι τώρα, η πείρα αυτό έχει δείξει. Ας είναι, αργότερα, όχι πολύ, θα είμαι το ίδιο κοντά. Μου έχει περάσει από το μυαλό η σκέψη πώς κάποτε αυτό μπορεί να τελειώσει, φτάνοντας κάπου που δεν θα βλέπεις πιό ψηλά, πώς θα τελειώσει έτσι δηλαδή, γιατί θα τελειώσει αλλιώς αν δεν τελειώσει έτσι, αυτό είναι σίγουρο. Μάλλον δεν το σκέφτηκα εγώ αλλά κάποιος μου το είπε, ποιός όμως; Ενας γέρος ίσως, δεν θυμάμαι. Μπά πολλοί πρέπει να ήταν και γέροι και νέοι και παιδιά, όχι, μάλλον όχι παιδιά, και φώναζαν και με παρότρυναν ν’αρχίσω ν’ανεβαίνω, μα εγώ είχα ήδη αρχίσει, όχι, όχι, να συνεχίσω φώναζαν, βέβαια αυτό έχει πρακτική αξία, να συνεχίζεις γιατί το να αρχίσεις είναι τελείως θεωρητικό και ποιός ασχολείται τώρα με τα θεωρητικά. Εγώ βέβαια θα συνέχιζα έτσι κι αλλιώς ν’ανεβαίνω, το ίδιο και αυτοί να φωνάζουν.
Υπάρχει και ένα ποταμάκι που ακολουθεί την αντίθετη πορεία απ’ τη δικιά μου. Αλλοτε είναι δίπλα μου και άλλοτε πιό μακρυά ώστε να μη το βλέπω καθόλου. Οταν είναι δίπλα μου, μερικές φορές πλένω τα ρούχα μου από τη λάσπη και τις πληγές στα πόδια μου από τα αγκάθια. Αυτό βοηθάει αρκετά. Το νερό παρασέρνει τη λάσπη και το αίμα πρός τα πίσω και εγώ φεύγω ξαλαφρωμένος κατά κάποιο τρόπο μπροστά. Είναι κάτι σαν το όπλο που φεύγει πρός τα πίσω γιά να φύγει η σφαίρα εμπρός. Αλλιώς δεν γίνεται. Ισως να γινόταν έτσι κι αλλιώς, εδώ δεν υπάρχουν πολλές επιλογές.
Πιό μακρυά είναι κι άλλοι. Ερχονται για να πλύνουν τα ρούχα τους είτε για να γεμίσουν δοχεία με νερό. Τό ποτάμι όμως δεν έχει πολύ νερό. Ουσιαστικά λοιπόν στο ποτάμι ό ένας λερώνει τα ρούχα του άλλου και όση βρωμιά ξεφεύγει καταλήγει στα δοχεία αυτών που μαζεύουν νερό για να πιούν. Αυτοί παίρνουν τα δοχεία και ακολουθούν ένα δρομάκι πιό χαμηλα που πηγαίνει μάλλον σε κάποιο χωριό. Εγώ ποτέ δεν είδα το χωριό από εδώ που είμαι, το δρομάκι το έβλεπα όμως πάντα, πιό κάτω από εμένα , μιά εμπρός μου και μιά πίσω μου, γιατί η πορεία που ακολουθώ δεν είναι ευθεία. Το χωριό βέβαια το υποθέτω εγώ, από τον κόσμο που πηγαινοέρχεται, δεν ξέρω αν υπάρχει. Κάποτε ενώ είχα σταματήσει να πιώ νερό, σε μιά στιγμή που το ποταμάκι ήταν κοντά στη διαδρομή μου, ρώτησα κάποιον που πηγαίνει. Αυτός, ενώ γέμιζε ένα δοχείο, μου απάντησε πως πηγαίνει σε ένα χωριό να βρεί κάτι φίλους και πώς δεν είχε κατορθώσει να πάει ακόμα γιατί δυό φορές που ξεκίνησε του τέλειωσε το νερό στο δρόμο καί γύρισε πίσω για να ξαναγεμίσει, γιατί πίστευε πως είχε πολύ δρόμο να κάνει ακόμα. Τώρα ήταν αποφασισμένος να κάνει μεγαλύτερη οικονομία. Ούτε αυτός είχε δεί ποτέ το χωριό.
Μόνο ένα δέντρο σχεδόν ξερό ή μάλλον τελείως ξερό είχε δεί στην άκρη του δρόμου που το πότιζαν ρίχνοντας λίγο από το νερό που κουβαλούσαν όσοι πέρναγαν. Το ίδιο έκανε και αυτός βλέποντας τους άλλους, τώρα όμως ήταν αποφασισμένος να μην το ξανακάνει γιατί το έβλεπε σαν μία από τις αιτίες της αδυναμίας του να φτάσει στον προορισμό του. Τό έβλεπα και γώ αυτό το δέντρο από κάποια σημεία της διαδρομής μου, πάντα ξερό ήταν και δεν έβλεπα τον λόγο να σταματήσει να είναι τέτοιο. Κάποια βράδυα αλλά και μερικά πρωινά κάτι παιδιά το κατουρούσαν και εξακολουθούν ακόμα να κάνουν το ίδιο. Δεν φταίει αυτό όμως που είναι ξερό, δεν μου φαίνεται τα δέντρα να παρεξηγούνται όταν τα κατουράς. Οχι, σίγουρα στέκονται υπεράνω τέτοιων πραγμάτων. Γιατί το ποτίζουν όμως; Μιά σκέψη, και το λέω με κάθε επιφύλαξη, είναι για να βγάλει φύλλα και να τους προσφέρει λίγο ίσκιο στο διαρκές πήγαινε – έλα τους. Λένε πως κάποτε ήταν υγιές και ψηλό. Ποιοί το λένε; Δεν θυμάμαι κάποιος θα το είπε. Για φανταστείτε, ένα ψηλό δέντρο γεμάτο φύλλα σ’αυτό το τοπίο, είναι μεγάλη υπόθεση. Για την ώρα όμως παραμένει υπόθεση. Βέβαια ένα ξερό δέντρο δεν γίνεται να φυτρώσει. Αρα κάποτε ήταν χλωρό και κάποια στιγμή ξεράθηκε. Γιά στάσου, εδώ συμβαίνουν , ή συνέβησαν τέλος πάντων κασμοιστορικά γεγονότα. Φαίνεται πως μπορούμε να βγάλουμε άκρη σ’αυτήν την υπόθεση. Αλλά μπορεί κάποιος να το έφερε από αλλού, εδώ, ξερό και να το έστησε για να μας παιδεύει. Στα ίδια λοιπόν. Αυτό κάνουμε εδώ. Παίρνουμε υπόψη μας όλες τις πιθανότητες, περπατάμε πάνω τους όπως ο δείκτης του ρολογιού περπατάει πάνω από όλες τις ώρες χρόνια τώρα, από τότε που ανακαλύφθηκαν τα ρολόγια, αλλά και νωρίτερα να είχαν ανακαλυφθεί πάλι το ίδιο θα έκανε. Προχωράει λοιπόν, χρόνια τώρα, το είπαμε αυτό, αλλά βρίσκεται συνέχεια σε ένα χώρο λίγων εκατοστών.
Ετσι και εγώ, αν αντί γιά αυτό το βουνό, το λόφο για να γίνουμε πιό σαφείς, είχα δύο τρία βράχια μόνο, τίποτα άλλο, κοντά μεταξύ τους, για να πηδάω από το ένα στό άλλο, συνέχεια αυτό, πάλι στα ίδια συμπεράσματα θα έφτανα. Αν μπορούν βέβαια να χαρακτηριστούν συμπεράσματα αυτά. Θα ήταν λίγο πιό μονότονο ίσως στην αρχή, μετά η μονοτονία θα αναδύκνειε τις λεπτομέρειες και θα γινόταν όπως είναι τώρα. Θα μπορούσα ίσως να στοιχηματήσω , με τον εαυτό μου γιατί ποιός βάζει τέτοια στοιχήματα, να στοιχηματήσω λοιπόν σε ποιό βράχο θα σταμάτούσα στο τέλος. Αυτό θα έδινε λίγο ενδιαφέρον παραπάνω.